Chrzest

Dokumenty niezbędne do zapisania dziecka do chrztu:

• akt urodzenia dziecka
• świadectwo ślubu kościelnego rodziców dziecka, jeśli ślub był poza parafią
• zaświadczenia od rodziców chrzestnych z ich parafii zamieszkania, że są katolikami wierzącymi i praktykującymi (kandydat na chrzestnego musi mieć skończone 16 lat życia i przyjęty sakrament bierzmowania)

Rodzice i chrzestni przed chrztem dziecka powinni uczestniczyć w czterech katechezach dla rodziców i chrzestnych.

Rodzicami chrzestnymi mogą być praktykujący katolicy, którzy przyjęli sakrament bierzmowania i uczestniczyli w katechezach dla rodziców i chrzestnych.

Chrzest jest sakramentem konieczny do zbawienia. W pierwszych wiekach był udzielany dorosłym wraz z bierzmowaniem i Eucharystią. Owe sakramenty wtajemniczały kandydata w życie chrześcijańskie. Ustanowił go Chrystus po swoim zmartwychwstaniu. Powierzył wraz z Ewangelią swojemu Kościołowi, gdy polecił Apostołom:

Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego

(Mt 28, 19)

Co daje nam chrzest:

• gładzi grzech pierworodny,
• czyni z ochrzczonego „nowe stworzenie” (sakrament nowego narodzenia),
• daje nam życie Boże, czyni nas dziećmi Bożymi,
• włącza do wspólnoty Kościoła,
• wyciska niezatarte duchowe znamię,
• jest konieczny do zbawienia, otrzymania wielorakich łask,
• otwiera drogę do przyjęcia pozostałych sakramentów,

Udzielającym chrztu w zwyczajnych wypadkach jest biskup, kapłan i diakon. W niebezpieczeństwie śmierci i w nadzwyczajnych sytuacjach ochrzcić może każdy, nawet niewierzący, byle by miał intencję, tzn. chciał naprawdę ochrzcić i umiał to zrobić. Często zdarza się, że udziela się tzw. chrzest z wody i czyni to pielęgniarka w szpitalu. Do chrztu św. wystarczy zwykła woda, którą trzy razy polewamy głowę dziecka i wypowiadamy słowa: „N (imię dziecka) – Ja Ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen”.

Obowiązki rodziców naturalnych wynikające z faktu chrztu ich dziecka:

• przekazanie dziecku podstawowych prawd wiary i zasad moralności
• nauczenie modlitwy i uczestnictwa we Mszy świętej
• dawanie świadectwa swojej wiary przez życie zgodne z zasadami Dekalogu
• posyłanie na lekcje religii
• przygotowanie do sakramentów: Spowiedzi, Komunii św. i Bierzmowania
• wprowadzenie w dojrzałe i odpowiedzialne życie chrześcijańskie
• wybranie dziecku imienia w duchu chrześcijańskim

Małżeństwo

Dokumenty potrzebne do zawarcia Sakramentu Małżeństwa:

• dowody osobiste nupturientów (osób mających zawrzeć związek małżeński)
• świadectwa chrztu (do ślubu kościelnego) z aktualną datą wystawienia, jeżeli na świadectwie chrztu w uwagach nie ma informacji o przyjęciu sakramentu bierzmowania to dodatkowo świadectwo bierzmowania, z parafii, w której sakrament był przyjęty
• świadectwa nauki religii z ostatniej klasy szkoły ponadpodstawowej
• zaświadczenie uczestnictwa w katechezie przedmałżeńskiej z poradnią rodzinną
• dokumenty z Urzędu Stanu Cywilnego do ślubu konkordatowego (ważne tylko 90 dni) lub akt zawarcia związku cywilnego w USC
• osobiste zgłoszenie się w kancelarii parafialnej 3 miesiące przed planowanym ślubem

Teologia i znaczenie małżeństwa:

Małżeństwo to przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na:

• dobro małżonków
• na zrodzenie i wychowywanie potomstwa.

Zawierane między ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu. Sakrament małżeństwa udziela łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność na drodze do życia wiecznego. Ponieważ małżeństwo jest w Kościele stanem publicznym, dlatego powinno być zawierane publicznie w ramach celebracji liturgicznej i wobec zgromadzenia wiernych.

Do istotnych cech (przymiotów) małżeństwa należy:

• jedność,
• nierozerwalność,
• otwarcie na zrodzenie i wychowanie potomstwa.

Osoby rozwiedzione zawierające nowy związek nie są wyłączone z Kościoła, ale nie mogą przystępować do Komunii świętej. Zachęca się takie osoby do uczestnictwa w życiu Kościoła, a także do życia sakramentalnego, jeśli podejmą decyzję życia w tzw. białym małżeństwie. Szczegółowe ustalenia omawiają z proboszczem swojej parafii.

Namaszczenie chorych

Sakrament namaszczenia chorych udzielany jest przede wszystkim osobom znajdującym się w ciężkiej chorobie lub w niebezpieczeństwie śmierci. Dawniej udzielano go tylko raz traktując jako tzw. ostatnie namaszczenie. Dziś można ten sakrament przyjmować nawet kilka razy w życiu, jeśli znajdziemy się w okolicznościach zagrożenia życia bądź w niebezpieczeństwie śmierci. Właściwe rozumienie sakramentu chorych, zwanego też sakramentem uzdrowienia regulują przepisy kościelne.

Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie na skutek choroby lub starości. Sakrament ten może zostać ponownie udzielony, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze. Podstawą do przyjęcia sakramentu namaszczenia jest stan łaski uświęcającej (spowiedź i komunia św.).

Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.

Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić:

• choremu przed operacją chirurgiczną, jeśli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba,
• osobie w podeszłym wieku, jeśli widać, że opuszczają ją siły fizyczne, lub znajduje się w kalectwie, niedołęstwie; osoba starsza może zawsze przystąpić do tego sakramentu,
• dzieciom można udzielić namaszczenia chorych, jeśli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie,
• choremu, który stracił przytomność lub używanie rozumu, jeśli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiłby o to, gdyby był przytomny. Wynika stąd, że w zwyczajnej sytuacji ksiądz może udzielić sakramentu tylko wtedy, gdy zna tę osobę, która jest już nieprzytomna, lub ktoś w sposób odpowiedzialny mógłby zaświadczyć, że jest to osoba ochrzczona, praktykująca i na pewno pragnęłaby przyjąć sakramenty Kościoła w niebezpieczeństwie śmierci. Jeśli warunki te nie mogą być spełnione, nie udziela się żadnych sakramentów, gdyż te są tylko dla tych, którzy przyjęli chrzest, posiadają wiarę i rozumnie o nie proszą. Osobie nieprzytomnej lub z którą nie ma kontaktu udziela się tzw. namaszczenia warunkowego,

Nigdy nie udziela się sakramentu namaszczenia umarłym. Ksiądz wezwany do chorego, który już umarł, tylko modli się za zmarłego, “aby uwolnił go od grzechów i przyjął do swego Królestwa”.

Jak przygotować mieszkanie do odwiedzin chorych?

• stolik nakryty białym obrusem, na nim krzyż,
• obok zapalona świeca,
• spodeczek, na nim nieco waty lub chleba,
• woda święcona i kropidło
• szklanka z wodą i łyżka, jeśli chory ma problemy z przełykaniem,

Kapłan modli się z chorym w obecności rodziny, dla tego najbliżsi chorego powinni uczestniczyć w sakramencie namaszczenia.

Pogrzeb

Pogrzeb kościelny jest prawem każdego wiernego, który odchodzi z tego świata. Nabożeństwo pogrzebowe za każdego wiernego winno być z reguły odprawione w jego własnym kościele parafialnym. Każdy jednak wierny albo ci, do których należy troska o pogrzeb zmarłego, mogą wybrać inny kościół na pogrzeb, za zgodą tego, kto nim zarządza, i po uzyskaniu zgody własnego proboszcza.

Kodeks Prawa Kanonicznego określa wypadki, w jakich wierny zostaje pozbawiony prawa do pogrzebu kościelnego. Pogrzebu kościelnego powinni być pozbawieni:

• notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy,
• osoby, które wybrały spalenie swojego ciała z motywów przeciwnych wierze chrześcijańskiej,
• inni jawni grzesznicy, którym nie można przyznać pogrzebu bez publicznego zgorszenia wiernych.

Przy zgłoszeniu pogrzebu wymagane są:

• akt zgonu,
• jeśli zmarły mieszkał na terenie innej parafii zgoda tamtejszego księdza proboszcza,
• informacja o sakramencie chorych – jeżeli zmarły był zaopatrzony sakramentami świętymi